HACI’NIN YERİ

HRİSTİYAN KIYAMETİ

Mars kolonisini ziyaretten daha yeni dönmüştü…. Kendini oldukça yorgun hissetmesine rağmen bazı konuları tartışmak için özel ve gizli kabinesini toplantıya çağırmıştı. Orta yaşlarda, uzun boylu, gür sarı saçlı, mavi gözlü, güçlü, kuvvetli, dünyadaki en gelişmiş ülke olan ABD’nin prezidentiydi. 380 yaşında idi. Yaşını hiç göstermiyordu.

ABD son 800 yıl içinde teknolojide büyük ilerlemeler kaydetmişti. Bu ilerlemelerin çoğu son 500 yıl içinde gerçekleştirilmişti. İnsan ömrü uzatılmış ve ortalama ömür 1000 yılın üstüne çıkarılmıştı. Henüz kimse o kadar yaşamamıştı ama, 300-400 yaşlarına ulaşanlardan anlaşıldığı kadarıyla, yaşlanma süreci son derece yavaşlatılmıştı. İnsan ömrünün tavanı henüz bilinmiyordu. Sanki böyle bir tavan yoktu. İnsanların ne kadar yaşayacağı bilinmiyordu. Bazılarına göre ortalama ömür bin yıl değil, 10 bin yıldı! Prezidentin kendi ebeveynleri hala sağdı ve babası 522 yaşında, annesi ise 515 yaşında idi. Babası 142 yaşında iken yeniden baba olmuş ve 135 yaşındaki annesini hamile bırakmıştı.

O akşamki toplantı çok önemli idi. Dünya nufusu 700 milyara çıkmış, açlık, sefalet ve hastalıklar had safhaya ulaşmıştı. Kutuplar erimişti ve bütün kıyı şehirlerini su basmıştı. Florida eyaleti 10 metre su altında idi. Teksas da geniş ölçüde su altına girmişti. Amerika kıtası küçülmüştü. Bazı ülkeler çölleşmiş, buğday, pirinç ve mısır üretimi azalmıştı. Açlık yaygın bir sorundu. Dünyadaki kaynakların önemli bir kısmı tüketilmiş, yeni kaynaklara olan gereksinim insanları dünya dışındaki gezegenlerde yerleşmeye zorlamıştı. Bunu başaran birkaç ileri ülke vardı. Diğerleri teknolojide geri kalmışlar ve ileri ülkelere bağımlı bir duruma düşmüşlerdi. Dünyada mevcut kaynakların çoğunu kullanan bu geri ülkelerin dünya ekonomisine olan katkıları yok denecek kadar azdı.

ABD 500 yıl kadar önce diğer gezegenlerde kolonileşmeye büyük önem vermeye başlamış ve önce ay, daha sonra da Mars’da yaygın koloniler kurmuştu. Oralara yaşayanların bütün görevi ABD için ham madde üretmekti. Bu hammeddeleri dünyaya taşımak için özel uzay gemileri inşa edilmişti. Bu arada çesitli mineraller ve metaller de ABD pazarlarına ulaşıyordu. Ülkelerin çoğu bu pazarlardan mal satın alamayacak kadar fakirleşmişlerdi.

Arada bir yeni virutik hastalıklar ortaya çıkıyor ve geri ülkelerde milyonlarca insanın ölümüne neden oluyorlardı. 50 yıl önce aniden ortaya çıkan ve doğası hala yeterince bilinmeyen bir virus, iki milyar insanın ölümüne neden olmuştu. ABD ve AB ülkeleri bu pandemiden sınırlarını kapatarak kurtulmuşlardı. O zamandan beri sınırlar açılmamıştı. ABD daha çok AB ülkeleri ve Ay ve Mars’daki kolonileri ile ticaret yapmayı yeğliyordu. Diğerleri, özellikle Müslüman ülkeleri ile alış verişi keseli 300 yıl olmuştu.

Diğer ülkelerde ortalama yaş önce biraz yükselmiş, sonra açlık ve fakirlin sonucu olarak hızla düşmüştü. O ülkelerde insanlar 20’nci yüzyıldaki yaşlarına bile ulaşamadan ölüyorlardı. Hiç biri ABD’de ortalama insan ömrünün bin yılın üstüne çıktığını bilmiyordu. Aslında bu ABD’nin korumaya çalıştığı sırların en başta geleniydi. ABD halkı bile bu kadar uzun yaşayacakları hakkında yeterince aydınlatılmamışlardı. Hükümet en son aldığı kararda çocuk sahibi olmayı bir ayrıcalık yapmış ve ancak özel durumlarda ana-baba olmaya izin vermeye başlamıştı. Halka bunun nedenleri açıklanmamıştı. ABD nüfusu önce 500 milyona yükselmiş, sonra hızla düşerek 150 milyonda sabitleşmişti. Son 500 yıl nüfus değişmemişti. Hükümet bu nüfusun artmaması için mümkün olan her çareye baş vuruyordu.

Özel kabine o akşam bir araya geldi. Bu kabine hükümette görev yapan resmi kabineden farkli idi. Üyelerinin kim olduğu bir devlet sırrıydı. Böyle bir kabinenin mevcut olduğundan kimsenin, seçimle gelen diğer kabinenin ve meclisin bile, haberi yoktu. Gizli kabine çesitli uzmanlardan oluşmuştu. Aralarıda bir tıp doktoru, bir kimyager, iki fizikçi, iki biyolog, üç gen mühendisi ve 10 yüksek rutbeli general vardı. O akşamki toplantı için olağanüstü önlemler alınmış ve toplantının büyük bir gizlilik içinde geçmesi sağlanmıştı.

İlk sözü alan prezident, son gelişmeler karşısında ABD’nin nasıl bir tutum alması konusundaki görüşlerini açıkladı. Prezidente göre dünya hızla kaçınılmaz bir felaket doğru ilerliyordu. Dünya nüfusu inanılmaz boyutlara ulaşmış, açlık ve sefalet son derece yaygınlaşmıştı. Arada bir nereden çıktığı belli olmayan viruslar insanlar arasında büyük kayıplara neden oluyordu. Dünya bu kadar insanı bir arada barındıramazdı. Bu mümkün değildi. Teknolojinin gelişmediği ülkelerde yaşayan insanlar, dünyanın başına gelen ve gelecek olan felaketlerden sorumlu gibi duruyorlardı. Bu ülkelerde teknolojinin gelişememesinin nedeninin, yüzlerce yıl önce teknolojik gelişmelerin şeffaflıklarını kaybetmiş olması olduğu gerçeğine değinmedi bile prezident. O sadece ABD’nin ve birkaç AB ülkesinin çıkarlarının nasıl korunacağını, bu krizden nasıl kurtulacaklarını düşünüyordu. Gizli kabine üyelerinden bazılarının bilmediği, yalnız kendisinin vakıf olduğu bazı ilginç gerçekler vardı. Onlara kısaca değinecekti….

Bu toplantıda Prezident sonunda ölümsüzlügün keşfedildiğini açıkladı. Dünyadan uzak Mars gezegenindeki bir laboratuvarda bu konu üzerinde çalışan bir grup bilim adamı sayesinde insanlık ölümsüzlügün sırlarına vakıf olmuştu. Bu laboratuvarı Mars’da kurmalarının nedeni, bu son derece hassas konunun diğer ülkeler tarafından bilinmesini önlemekti. Evet.. Sonunda Mars kolonisinde ölümsüzlük bulunmuştu.

O akşam Prezident ağzındaki baklayı çıkardı. Bu büyük sır, birkaçı hariç diğer dünya ülkeleri ile paylaşılamazdı. Dünya nüfusunun 700 milyara yaklaştığı bir zamanda kazanılan bu başarı diğer dünya ülkeleri için bir anlam ifade etmiyordu. Hem zaten onların bu buluşlardan yararlanmaya ne hakları vardı ki! Özellikle İslam ülkeleri artan nüfusları ile dünya ekonomisi için parazitten başka bir şey değillerdi. Prezident dünya nüfusunun büyük kısmının ortadan kaldırılması için hemen harekete geçmeleri gerektiğini teklif ediyordu….

Bu konu ilk defa konuşulmuyordu. Son 50 yıldır arada bir gündeme geliyor ve her seferinde ihmal ediliyordu. Kimsede böylesine haince bir katliamı gerçekleştirecek yürek yoktu. Ama şu anda durum çok değişikti. Ölümsüzlük bulunmuştu. Bu sırrın diğer ülkeler tarafından paylaşılması, dünyanın ve ABD’nin sonu demekti. Madem öyle bir son söz konusu idi, öyleyse neden ABD kendi çıkarlarını korumak için, daha doğrusu kendini savunmak için, diğer ülkeleri ortadan kaldırmayı düşünmesindi? Buna hakkı yok muydu?

Üyeler o akşam oybirliği ile Prezident’in teklifini kabul ettiler. En kısa ve uygun bir zamanda bu temizlik yapılacaktı. Amerika’nın bağımsızlığa kavuşmasının bininci yıl dönümü yaklaşıyordu. O gün, dünya ülkelerinin çoğunu ortadan kaldırmak için uygun bir gün olarak seçildi.

Mars’da biyoteknoloji laboratuvarlarının yanı sıra, nükleer laboratuvarlar da kurulmuştu. Dünyada bu tür laboratuvarları kurmak mümkün değildi. Herşeyden önce eski ve antika anlaşmalara aykırı idi. Bu nükleer laboratuvarlarda yeni bir nükleer bomba geliştirilmişti. Aslında bu bomba pek yeni sayılmazdı. Bundan 800 yıl önce keşfedilmişti ama, uygulama alanı bulamamıştı. Nötronlarla ilgili güçleri devşiren bu bomba geride radyoaktivite bırakmıyordu. Etkili olduğu alanın oldukca kısıtlı olmasına karşın, kesin olarak o alan içinde canlı yaratık bırakmıyor, tümünü öldürüyordu. İlginç olarak bu bomba bina ve araçlara fazla zarar vermiyordu. Büyük bir hızla etrafa yayılan nötronlar, penetre oldukları canlıları acı çektirmeden anında öldürüyordu. Mars’da ABD yüzbin nötron bombası imal etmişti. Bunları bin özel roket dünyaya taşıyacaktı. Her roket 100 nötron bombasını daha önceden saptanan hedeflere atma yeteneğine sahipti.

4 Temmuz, 2776 tarihinde, akşam saatleri yaklaşırken, Mars’dan bir gün önce öldürücü yükleri ile birlikte yola çıkan roketler dünyaya ulaştı… ABD, bininci yılını havai fişekler ve görkemli şölenlerle kutlarken, nötron bombalarının saldırısına uğrayan dünyanın fakir ve her bakımdan geri kalmış ülkeleri, birkaç milisaniye içinde haritadan silindi. Aşağı yukarı 700 milyar insan, saysız kültür, dil, din ve gelenek, bir anda tümüyle yok edilmişti….

Geride kalan 500 milyon insan için ise, ölüm yoktu artık… Onlar dünyanın istedikleri yerinde, istedikleri koşullarda, istedikleri şekilde, istedikleri kadar yaşayabileceklerdi..

MÜSLÜMAN KIYAMETİ

Havada olağandışı bir ağırlık ve garip bir koku vardı. İnsan kendini derin bir yer altı mağarasında hissediyordu. Ovalara, savanalara, düz ve alçak yerlere koyu bir sis ve duman inmişti. Havada tek bir bulut bile yoktu. Etrafta göz kamaştırıcı bir aydınlık vardı. Batıdan doğan güneş, gökyüzünde tepede hareketsiz duruyordu. Bütün ihtişamı ile dolunay doğmuş ve ay yarılmıştı.

Yıldızların ışığının sönmesi ile birlikte gök de yarılmaya başlamış ve dağlar parça parça olarak etrafa savrulmuşlardı. Gölgeler kaybolmuştu. Günler geceleri izlemiyordu artık. Birbirlerine çarparak parçalanan yıldızlarla beraber geceler de yok olmuştu. Güneşle ay bir araya gelmişti.

Rüzgarlar kesilmiş, büyük göller ve denizler durulmuştu. Büyük okyanuslar bile dalgasızdı. Bütün dünya derin bir sessizliğe bürünmüştü. Çalilar, çirpilar kıpırdamıyor, ağaçlarda dallar hareket etmiyor, yapraklar hışırdamıyordu.

Hayvanlar alemi de derin bir sessizliği gömülmüştü. Kuşlar ötmüyor, cıvıldamıyor, kurtlar ulumuyor ve köpekler havlamıyordu. Olmadık yerlerde olmadık hayvanlar türemişti.

Bir süre önce Dabbat-ül- arz yerden çikmis ve insanlarla konuşmaya başlamıştı. Şehirlerin merkezlerinde aslan, kaplan, ayı ve diğer yırtıcı ve vahşi etobur hayvanlar küçük gruplar oluşturuyor, onlara eşlik eden geyik, ceylan, inek, koyun ve keçilerle birlikte omuz omuza dolaşiyorlardı.

Nesilleri çoktan tükenmiş bir takım garip hayvanlar peyda olmuştu. Dinozorlar geniş sürüler halinde nehir boylarında ve sahillerde ilerliyor, sonra ovalara yönelip, kalın sis tabakaları içinde kaybolup gidiyorlardı.

Nehirler ters akıyordu! Balıklar başlarını sudan çikarmis, etrafı izliyor, bir çogu kıyılarda ve nehir kenarlarında kuyrukları üzerinde dikiliyor ve yüzgeçleri üzerinde yürüyorlardı. Sudan çikmaktan rahatsız olmuş görünmüyorlardı. Büyük balıklara, yunus ve balinalara okyanusların yanı sıra, nehir yataklarında, büyük göl ve geniş su birikintilerinde de rastlanmaya başlanmıştı.

İnsanlar ortalıkta görünmüyorlardı. Herkes evine, barkına çekilmis, evsiz olanlar boş bina ve mağaralarda bir araya gelmişlerdi. Cadde ve sokaklar boştu. Hiç bir araç hareket etmiyordu. Uçaklar hava alanlarında hangarlara çekilmis, gemiler limanlarda ve açıklarda demirlemiş, trenler gar ve istasyonlarda uzun kuyruklar oluşturmuşlardı. Ne olduğunu ve daha nelerin olacağını henüz tam olarak idrak edememelerine rağmen insanlar, paniğe kapılmıyorlardı. Radyo ve televizyon istasyonları yayınlarını kesmişlerdi. Telefonlar ve diğer haberleşme araçları çalismiyordu. İnsanlar birbirleri ile konuşamıyorlardı. Kimseden ses seda çikmiyordu. Herkes bir köşeye çekilmis huşu içinde dua ediyordu. Dua ettiklerini gösteren tek belirti dudaklarının kıpırdamasıydı. Kimse acıkmıyor, susamıyor ve tuvalet gereksinimi duymuyordu. Bebekler ağlamıyor, çocuklar oyuncakları ile oynamadan sessizce bir kenarda oturuyor, kan ter içinde yüzen kadın ve erkekler korku dolu endişeli gözlerle etrafa ve birbirlerine bakıyorlar, bakışları ile etrafa dehşet saçıyorlardı. Cami, kilise, sinagog ve diğer mabed yerleri derin bir sessizliğe gömülmüştü. Ezan okunmuyor, kilise çanlari çalmiyor, gonglar Budist mabetlerini çinlatmiyordu. Bütün ibadet yerleri boştu. Hoca, imam, müezzin, papaz, haham ve budist rahipler ortadan kaybolmuşlardı. Papalıktan haber alınmıyordu.

Bu olağanüstü durum altı gün sürdü. Bu süre içinde insanlar ve hayvanlar arasında doğan ve ölen olmadı. Ağaçlar tomurcuklanmadı, çimenler uzamadı. Hamile kadınlar ve dişi hayvanlar zamanları geldiği halde, doğurmadı.

Yedinci gün güneş kararmaya başladı.

İsrafil, sur-u İsrafil’in ilkini çaldi.

Bütün evrende yaşam sona ermek üzereydi. Azrail yeryüzüne inmiş, yaşayanların canını almaya başlamıştı. Kimse ölenlerin ardından ağlamıyordu. Anneler, bebek ve çocuklarini azraile bizzat teslim ediyorlar, kendi başlarına gelecek sonu sabır ve metanet içinde bekliyorlardı.

Gün doğusundan, gün batısına kadar bütün gökyüzü önce sarı, sonra pembe, eflatun, mor ve kızıl bir renge büründü. Bu zemin üzeride beliren irili ufaklı, zifiri karanlık kara bulutlar, rüzgarsız havada büyük hızlarla hareket ediyorlardı. Arada bir şimşekler çakiyor ve yıldırımlar düşüyordu ama, hala ses çikmiyordu.

Aniden, kızıl gökyüzünde kanatlı melekler belirdi. Geniş, beyaz kanatlarını çirpmadan havada uçuyorlardı.

İsrafil, boruyu ikinci kere çaldi.

Bunu önce hafif bir mırıltı izledi. Bu mırıltı yayılmaya ve giderek gürleşmeye başladı. Bir süre sonra yerini derin bir uğultuya terketti. Sanki binlerce, yüzbinlerce, hatta milyonlarca insan hep bir ağızdan mırıldanıyor, konuşmaya ve birşeyler söylemeye çalisiyorlardi. Ne denildiği anlaşilmıyordu. İnsanlar dirilmeye, yerin dibinden yeryüzüne çikmaya başlamışlardı. Önce eller toprağı yarıp yeryüzüne ulaşiyor, onu baş ve vücut izliyordu. Topraktan bitiyordu, insanlar. Yalnız mezarlıklardan değil, yerin hemen her arşinından çikan bu insanlar, hep bereber mırıldana, homurdana, söylene, bir yöne doğru ilerliyorlardı. Aralarında bebekler, çocuklar, her yaşta kadınlar ve erkekler vardı.

Bir süre sonra yeryüzü ezan sesleri ile inlemeye başladı. Yalnız cami ve mescitlerden, Müslüman konutlarından değil, aynı zamanda kilise, sinagog ve mabetlerden de ezan sesleri yükselmeye başlamıştı. Artık kilise çanlari çalmiyor, budist mabetlerinde gonga vurulmuyordu. Bütün insanlık hep bir ağızdan ezan okuyordu. Aralarında putataparların, ateistlerin, Yahudi, Hristiyan, Müslüman ve Budistlerin de olduğu, çogu bugün için ölümden diriltilmiş milyarlarca insan, hep bir ağızdan topluca Allah-ü ekber çekerek, hesap verecekleri merciye doğru ağır adımlarla ilerliyorlardı.

Mahşer günü gelmişti……..